dördüncü kısım

yalnızlıgın sesini neden bu kadar çok açıyorsun ki


otuzbir

dostlarıyla birlikte
görünüyor gece
bir kavşakta
önce
karanlık ayrılıyor
sonra
karamsarlık ve
içindeki umutsuzluk
en son hüzün el sallıyor
sessizliğe
ve bir otel odasında
bir kez daha keşfediyorlar
ateşi...


otuziki

biz bu sevdayı
neresine saklayalım
hayatın
bulup da bozmasınlar diye
bu aydınlığı…


otuzüç

boşuna arayışımız boşuna
neye baksak görebiliriz onu
örneğin elma yerken içinin
sevdiğimiz
kabuğunun kendimiz olduğunu
ya da yaşam boyu
silinip atılacak bir kağıt mendil
olmaktansa
ambalajından hiç çıkmamayı
yeğlediğimiz gerçeğini
oysa iyice buruşmuş bir mendile
sarılı sonuna kadar dişlenmiş bir elma
daha çok yakışır
evrenin çöplüğüne...


otuzdört

gelenlere bağlanmamayı
gidenlere üzülmemeyi öğrendiğimiz an
başlayacak yaşam
belki de bitecek
o ana kadar
alabildiğince yüklenmeli
acıyı hüznü ayrılığı
ki hatırlatsın bize
insan yanımızı
hele birde aşk'tayapabilirsek bunu
kim önleyebilir evrendeki
sultamızı...


otuzbeş

düzenli bir ordu sanki
sağ tarafta yalnızlık
sol taraf hüzün
kuvvetlerine ait
öncü birlik olarak sensizlik
nedensiz yapılan
bu muhaberede
ayrılık bulutları
yığılınca üstüme
bir demli çayla
kandırdım uykuyu
sonra
sonrası sonrasızlık...


otuzaltı

o kadarda yapmayın
etmeyin demişti
nerdee
gene bildiklerini
okumuşlar işte
serde delikanlılık da var ya
hele bir gelsinlerdi
hele..
gözlerini kırağı bürümüştü
sulayacaktı
öfkesini
birazdan...


otuzyedi

adı mı bilgelikti
felsefesi basit
evet bildiğimiz 'basitlikti'
kimse kırılsın
üzülsün istemezdi
herkese mutlu bir yaşam
düzenlerken kendisi mi
ne yapardı :
kimbilir nerde ki bir çocuğu
avutsun diye
bir masala dökerdi
içini...


otuzsekiz

önce urbasını
çıkarıp astı
arkadan mintanını
usulca katladı
yatağının üstüne
pijamalara geldi sıra
onları da bir hamlede
geçiriverdi bedenine
sonraözenle yerleştirdi
üst cebine sözcükleri
sabah olunca
ağzından paldır küldür
çıkacaklarını bile bile..


otuzdokuz

bence ölüm
bir son değil ,
yaşam bu kadar anlamsız olamaz
daha ne olsun ki
vaktin varken tadını
çıkarmaya bak
hayır , anlayamadığım
birbirimizi
oyalayıp duruyoruz
' aklımla - ben'
sonu belli şu dramada...


kırk

istemeye gitmeli artık
gelin olacak yaşta nerdeyse
umudun kızı
koşuşturma ,emek
ve büyük çaba sonrasında
galiba oldu bu iş ;
işte istekle soyunuyor,
son parçayı da çıkarınca,
hey ,,
hiçte göründüğü gibi değilmiş
ben sanmıştım ki..
her neyse
ne kadar çiğitlenmemişse de
memelerin, yine de sen emzir beni
sözlerinle
umudun kızı...


kırkbir

ne kadar daha
yol alabilirim
gözlerinin berrak
mavisinde
alsam alsam kendi boyum kadar
bırakmıyorlar bir türlü bizi
bir başımıza
karanlık bir yandan
bir yandan
sıcaklar ;
kanun-nizam parfümünden
süründüğüm halde
gün boyu özgürlük
terliyorum...

kırkiki

içindeki delişmenlik
bir kez daha boyun eğiyor
dışındaki suskunluğa
küçücük bir bakışını
yakalamak için hayatın
çırpınıp durdu
gölgesinde yalnızlığının
hüzün saklı tutuyordu hakkını
ellerinde ufalanıp
giden yaşamının
oysa söylememişti ki daha
o son sözünü
bakışlarını çekince birden
gürültüyle yuvarlandı
boşluğa...


kırküç

çağrısına uymayaydı bir de yüreğinin
kimbilir nereye dökülecekti
çocukluğu
ikincisini alıyordu ödülün
bu yüzden daha zamanı vardı
ne de olsa
birincisinin
yalanı gösterip paso gibi
bindi yaşam trenine...


kırkdört

şemsiyesiz bir gününde
sevgimle ıslan…


kırkbeş

yüreğimin içine,
duvarlarına
senin adından başkası
yazılır mı sanırsın
yazılsa da okunur mu,
okunduğu anda bil ki
ben sana sonsuzluğunülkesinden
sesleniyor olacağım…



kırkaltı

düşüncelerim
senin içine konunca,
yaşamın yeni kokusunu duyacaksın…



kırkyedi

bütün dünyayı
istediğin renge
boyayıp, bu rengi
insanlara tüm sevginle dağıt
kendini, sevginin bir rengi diye tanıt
çünkü senin varlığın
sevgiye en güzel kanıt…


kırksekiz

çünkü sadece dudaklarımla öpmemiştim seni...