Alfabe..

Ağaca söyle gölgesini getirsin bana yolluk...

Ben bir masaldan çalındım yalnızca annemin bildiği ...

Çünkü bir şiir kaldı randevusuna erken giden...

Dünyaya gündelik ödülüydü pencereye her sabah çıkması...

Ey aklım elma desem de çıkma...

Farkettiğin sabrıydı ömrünün
bu yüzden oyaladı seni içinin beyazlığı...

Gözlerin, yüzünün meclisinde en doğru tanık...

Hayatımda hiç kimse yok ben de olmasam...

İnsan acemiliği işte ha sen ölmüşsün ha ben...

Küçük dağları o yaratmıştı büyüklerini babası...

Lafının tam burasında dur yatıya kalacağım o sözcükle...

Mutluluk ,bizde olmadığı halde başkasına verebildiğimiz tek şey...

Nasıl ki güneş her gün hem eskidir hem yeni
sana olan sevgim de yeni baştan söyler her söyleneni...

On harfliydi ozanın adı , dokuz harfi sessizdi...

Ölenin mezarına koy yaşamak için kullandığı sözcükleri...

Para ; hani şu çalışmanın iğrenç yan ürünü...

Renkleri tek tek alırsan hepsi tarikat...

Sen yoktun bende yoktum bu aşk başladığında...

Şu ilkbahar ve yeşillik yüreğimi küçük düşürüyor
doğanın bu küstahlığına karşı bir çiçeği cezalandırdım...

Tek kapımdı , hiç çalmadım...

Uzun bir sözcükse ömrüm son hecesin sen...

Üç türlü ayakta duruşu var Meryem’in
birini yalnız bana kullanıyor...

Ve nedir iyi ve nedir iyi olmayan
bunu söyleyecek birine gerek var mı...

Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçesine...

Zaten üzülmez ki içim , tembihlidir...